Inleiding: De Groeiende Behoefte aan Huisvesting voor Buitenlandse Werknemers
In een recente beslissing heeft de Raad van State een belangrijk standpunt ingenomen over de huisvesting van buitenlandse werknemers door uitzendbureaus. Met een toenemende vraag naar tijdelijke woonruimte voor deze werknemers, rijst de vraag: mag een uitzendbureau een woning gebruiken voor de huisvesting van buitenlandse werknemers?
Uitspraak Raad van State: Een Cruciale Beslissing
Op 21 november 2012 (zaaknummer 201202349/1, Maassluis) heeft de Raad van State geoordeeld dat een uitzendbureau een woning mag gebruiken voor het huisvesten van buitenlandse werknemers. Deze beslissing bevestigt dat dergelijk gebruik niet in strijd is met de bestemming “Wonen”. Dit oordeel is met name relevant in gevallen zoals in Maassluis, waar een groep van vijf Poolse werknemers gezamenlijk een woning bewoonde, en de vergoeding voor de woning werd verrekend met hun loon.
Lokale Bezwaren en Juridische Procedures
Niet zelden stuiten dergelijke woonarrangementen op bezwaren van omwonenden. In de zaak Maassluis hadden bewoners van de Hagedoorn bijvoorbeeld verzocht om handhavend op te treden tegen het gebruik van een woning voor de huisvesting van buitenlandse werknemers. Zij stelden dat dit in strijd was met het bestemmingsplan. De gemeente wees dit verzoek af, een beslissing die door zowel de rechtbank als de Raad van State werd ondersteund.
Analyse van de Bestemmingsplan “Wonen”
Interpretatie van Bestemmingsplan
De crux van de zaak draait om de interpretatie van het bestemmingsplan. In Maassluis was de bestemming “Wonen” niet specifiek gedefinieerd, waardoor diverse woonvormen, waaronder kamerverhuur, zijn toegestaan. De Raad van State stelt dat, aangezien het begrip wonen niet specifiek is gedefinieerd, kamerverhuur door een uitzendbureau niet in strijd is met de bestemming.
Wanneer is Kamerverhuur wel in Strijd met de Bestemming?
Er zijn echter gevallen waarin kamerverhuur wel in strijd kan zijn met de bestemming “Wonen”. Dit is bijvoorbeeld het geval in bestemmingsplannen waarin “Wonen” is gedefinieerd als “een gebouw bestemd voor de huisvesting van niet meer dan één huishouden”. Ook kan een lokale Huisvestingsverordening het verhuren van losse kamers zonder vergunning verbieden.
Conclusie: Flexibiliteit in Huisvesting van Buitenlandse Werknemers
Deze uitspraak van de Raad van State biedt uitzendbureaus een grotere flexibiliteit bij het regelen van huisvesting voor buitenlandse werknemers. Het benadrukt dat, tenzij expliciet anders bepaald in lokale bestemmingsplannen of Huisvestingsverordeningen, het gebruik van een woning voor dit doel vaak toelaatbaar is. Dit biedt zowel uitzendbureaus als buitenlandse werknemers meer mogelijkheden en zekerheid in hun zoektocht naar passende huisvesting.